Şu uzun zaman içersinde çok düşündüm. Çok bilimsel çok araştırmacı değil bu düşünceler. Canımın istediği, içimden geldiği gibi kuralsız. Herkesin eşit olduğu herkesin eşit bir şekilde dünyaya geldiği bu dünyada neden gösteriş neden liderlik veya bir küçük konuda bile kendini ön plana çıkarmak duygusu insanda var hiç çözebilmiş değilim. Bu bir oyun mu? İnsanın herkesle eşit olduğunu bilmesi ama bir yandan herşeyin onda olmasını istemesi. Para kazanıp maddi açıdan ya da manevi açıdan etrafındaki hiç bir açlığı, çaresizliği en azından hiç bir olumsuzluğu düzeltmeye çalışmaması. Kendine giysi alması, kendine araba, kendine ev, kendine hep kendine.. Hiç işin içinden çıkamıyorum. Geçen gün National Geographic kanalında olması muhtemel bir program izledim. Güney Pasifik'teki Tana adasından getirilen bir kaç yerli adamı teknolojinin, varlığın Amerikanın ortasına getirip tepkilerini program haline getirmişler. O okumamış kendi kabilesinden başka insan görmemiş insanların tepkileri şu teknoloji çağındaki insanların tepkisizliğine karşı çok büyük bir duruştu. Sokakta yatan insanlar için dönüp 'Neden sokakta yatıyorlar ?' sorusunu sorabildiler.. O kadar boş ev varken neden sokaktaydılar? Kendi kabilelerinde birinin ev istemesinin yeterli olduğunu dile getirdiler. Belki yetişme tarzı belki doğarken seçememe şansı diyebiliriz ama her insanın içinde insanlığını belli eden davranışlar vardır, bunları gizlemediği çıkarları uğruna köreltmediği sürece. Herkese göre yaşam farklıdır herkese göre öncelikler farklıdır. Ama açıkca gözardı edilemeyecek bir hayatta var. Evimizden o güvenli sığınak sandığımız yerden çıktığımızda bu dünyadaki hiçbirşeye sonsuza kadar sahip olmadığımızı hatırlamalıyız. Paylaşmayı unutmamak gerek..
